مهدويت و فرقه‏هاى انحرافى

مسأله‏ي حضرت بقية اللَّه الاعظم، مهدي موعود (عج)، يكي از بارزترين و بديهي‏ترين مسايل اسلامي و مورد تأييد و اعتقاد همه‏ي مسلمانان به ويژه شيعيان است، زيرا صدها آيات قرآني و روايات نبوي اين مسأله‏ي با اهميت را به طور گسترده و مبسوط عنوان و مطرح ساخته‏اند و جزئيات آن را با بياناتي دقيق و روشن، ذكر كرده‏اند، به طوري كه ابهامي براي كسي باقي نگذاشته‏اند.

تمامي فِرَق اسلامي- تقريباً - اين آيات و روايات و مفاد آن‏ها را به نحوي در كتب حديثي و كلامي و تفسيري و احياناً رجالي و تاريخي خود متعرض شده‏اند و درباره‏ي آن به شكل‏هاي مختلف سخن گفته‏اند، تا جايي كه مي‏توان ادعا كرد كه كم‏تر دانشمند و عالمي، بلكه مسلماني يافت مي‏شود كه به اين موضوع مهم و خطير نپرداخته، يا اين‏كه اين مطلب به گوش او نرسيده باشد.
شاهد روشن و قوي اين مدعا، صدها كتابي است كه در طول تاريخ، با استفاده از اين نام شريف و مقدس به وجود آمده است. امّا اين مسأله‏ي مقدس و بديهي - بسان هر مسأله‏ي ديگر ديني و اسلامي حتي مانند الوهيّت و ربوبيّت و نبوت و رسالت - گه‏گاهي مورد سوء استفاده‏ي افراد يا گروه‏هايي البته با انگيزه‏هاي شخصي يا سياسي، قرار گرفته و مي‏گيرد و اهداف و اغراض خاصي از اين عمل دنبال شده و مي‏شود.
مگر نه اين‏كه جهان هميشه شاهد اين مطلب است كه افرادي گستاخانه مدعي الوهيت يا ربوبيت شده و كوس خدايي زده‏اند و يا مدّعي نبوت و رسالت شده و دعوي پيغمبري نموده‏اند؟!! بديهي است كه اين سوءاستفاده‏ها و اين ادعاهاي مفتضح و رسوا، هرگز به اصل و اصالت اين حقايق ضربه نمي‏زند و كسي نمي‏تواند با اين بهانه كه گه‏گاهي اين نوع مطالب واقعي و ريشه‏دار در فطرت و عقل و مؤيَّد به صدها بلكه هزاران دليل، مورد سوء استفاده قرار گرفته يا مي‏گيرد، آن‏ها را زير سئوال ببرد و يا اين‏كه به نحوي در صحت اصل آن‏ها، تشكيك كند.
از آن‏جا كه مسأله‏ي حضرت بقية اللَّه الاعظم، مهدي موعود (عج)، كه در آيات و روايات فراواني خصوصيات آن مطرح شده است، نزد مسلمانان، مسأله‏اي مقدس و ظهور حضرتش همواره آرزوي آنان بوده است، از اين قاعده مستثنا نبوده و نيست.
اين مسأله‏ي مهم از همان زمان ائمه‏ي اطهارعليهم السلام و حتي با وجود خود امامان - كه جزو مبّشران و نويددهندگان به آن بوده‏اند - به نحوي مورد سوء برداشت قرار گرفت و با برخورد ائمه‏عليهم السلام، مواجه شد.
اين روند خطرناك و انحرافي در عصر غيبت صغري مخصوصاً پس از آن، به شكل‏هايي مانند ادعاي دروغين (سفارت و نيابت خاصه) حضرت مهدي (عج)
تجلي مي‏نمود، كه مورد تكذيب حضرت (عج) و هشدار آن وجود مقدس قرار مي‏گرفت و مؤمنان تنها به سفرا و نواب واقعي توجه داده مي‏شدند. البته اين حركت در زمان‏هاي بعد، نه تنها در جوامع شيعي بلكه در جوامع سني نيز ادامه پيدا كرد و از اعتقاد و علاقه‏ي مسلمانان به اين مطلب مقدّس و حساس و سرنوشت‏ساز، بي محابا و ناجوانمردانه بهره برداري مي‏شد!
با اين حال، خوشبختانه با هشدارهاي قوي و به موقع عالمان دين و صدور ده‏ها روايت كه شمايل و نشانه‏هاي آن حضرت، شرايط ظهور و نحوه كار آن ذخيره‏ي الهي را بيان مي‏كرد، ماهيت پليد آن حركت‏هاي شوم و مغرضانه آشكار مي‏شد و صاحبان آن مفتضح و رسوا مي‏گشتند.
اين ماجرا سردرازي دارد كه از حوصله‏ي اين مقاله‏ي مختصر بيرون است. لذا ما در اين‏جا تنها به بخشي از آن‏چه در دو قرن اخير واقع شد و مسلمانان بخصوص شيعيان هنوز از تبعات و پيامدهاي ناگوار آن رنج مي‏برند، مي‏پردازيم تا شايد گامي، در جهت تنوير اذهان باشد.



آن‏چه فعلاً در اين مقاله مطرح است، بررسي كوتاهي است درباره‏ي فرقه‏اي كه متأسفانه، زمينه ساز پيدايش فرقه‏ي ضاله‏ي بابيت و سپس بهائيت شد. لازم به تذكر است كه اين مقاله يك مرور اجمالي بيش نيست، و تفصيل كلام به شماره‏هاي بعد موكول مي‏شود.
ادامه دارد...